Esuk iki langite katon isih peteng, pedhute kandel
banget, lan hawane uga adhem banget. Nanging, kuwi kabeh ora nyuda kekarepane
Bu Umi kanggo dodol pohong menyang pasar. Sanadyan gaweyan iku abot, nanging Bu
Umi ora tau nggresula. Bu Umi saiki mung urip karo putrane sing isih kelas I
SMP. Bu Umi ditinggal bojone wis pitung taun suwene, amarga bojone Bu Umi duwe
bojo liya. Kuwi uga dadi pawadan Ilham, putrane Bu Umi, luwih milih urip melu
ibune.
Bu Umi biyasane menyang pasar jam setengah lima
esuk. Ilham saben dina ngrewangi ibune nggawa dagangan menyang pasar, amarga
pohung sing digawa kira-kira setengah kwintal. Sawise ngeterake dagangan, Ilham
bali menyang ngomah kanggo siyap-siyap mangkat sekolah. Ilham kalebu bocah sing
pinter lan sregep, saengga Ilham bisa sekolah ning SMP sing mutune paling apik
lan dadi sekolah unggulan ing kabupaten.
Dina iki dagangan Bu Umi lagi sepi, amarga lagi
mangsa rendheng saengga akeh pohung sing kebanjiran lan dadi ora enak dipangan.
Wektu iki Ilham lagi butuh bayaran kanggo tuku buku lan seragam anyar. Bu Umi
mung bisa sabar ngadhepi kuwi kabeh mau lan ngupayakake golek gaweyan liya sing
bisa disambi dodol pohung. Bu Umi wis siyap-siyap ngukuti dagangane amarga wis
jam sanga esuk. Nanging, Bu Umi mandheg sedhela amarga ana bocah cilik sing
nangis neng ngarepe. Bu Umi banjur nyedhaki bocah kuwi mau.
"Hlo,
ngapa nangis, Ndhuk?" pitakone Bu Umi marang bocah kuwi.
"Aku
nggoleki ibuku," semaure nganggo basa ngoko amarga durung ngerti basa
krama.
"Hla
Ibumu sapa? Kepriye bisa pisah karo ibumu?" Bu Umi takon meneh marang
bocah kuwi karo ngajak lungguh menyang lincak sing dinggo dodol Bu Umi.
"Aku
pengin tumbas permen, aku nggoleki sing dodol permen." semaure bocah kuwi
karo isih nangis.
"Hla
wis sida tuku permen?" pitakone Bu Umi karo njupuk wedang kanggo bocah
kuwi.
Bocah
iku mung gedheg lan malah tambah banter nangise.
"Oo…
ya wis kowe nunggu ning kene wae karo ngombe wedang iki dhisik, Ibu arep
numbasake permen kanggo kowe lan nggoleki ibumu dhisik ya?" welinge Bu Umi
menyang bocah kuwi.
Sawise
bocah iku meneng nangise, Bu Umi banjur tuku permen. Sanadyan regane larang,
Rp5.000, nanging Bu Umi tetep numbasake permen kanggo bocah kasebut. Bu Umi ora
tega karo bocah sing lagi nangis kuwi. Ing tengah pasar Bu Umi ngerti ibu-ibu
sing katon bingung. Bu Umi marani ibu-ibu mau.
"Nyuwun
sewu, menapa panjenengan nembe madosi putranipun?" pitakone Bu Umi marang
ibu-ibu kuwi.
"Inggih
leres, Bu. Menapa panjenengan mangertos anak kula?" ibu-ibu mau noleh
menyang Bu Umi sing nakoni saka mburine.
"Menika
wonten bocah putri ugi madosi ibunipun. Menapa leres putranipun
panjenengan?" pitakone Bu Umi kanthi ngeterake menyang papan sing dinggo
dodol Bu Umi.
"Ya
ampun, Ndhuk. Kowe ning ngendi wae? Ibu sing nggoleki nganti bingung banget.”
Bu Nurul, ngono asmane ibu-ibu kuwi, langsung nggendhong anake kuwi mau sing
wis ora nangis.
Bu
Umi njlentrehake kadadean mau marang Bu Nurul.
"Matur
nuwun sanget nggih, Bu. Amargi sampun njagi anak kula," Bu Nurul nyalami
tangane Bu Umi kanthi mesem, bungah.
"Inggih
Bu, sami-sami," wangsulane Bu Umi kanthi menehake permen marang bocah kuwi
mau.
Sawise
Bu Nurul lan anake pamitan arep bali, Bu Umi nerusake nata dagangane sing arep
digawa bali. Nalika tata-tata, Ilham nyusul menyang pasar amarga kepengin
mbyantu ibune nggawa dagangan sing isih akeh. Dina iki lagi ana rapat kanggo
guru ing sekolahe Ilham, saengga kabeh muride bali luwih cepet.
Saka
njero mobil, Bu Nurul isih nggatekake Bu Umi karo Ilham sing lagi nglebokake
pohung ning bagor. Ing batine, Bu Nurul gumun karo Bu Umi sing gelem tetulung
marang wong sing durung tau ketemu.
Esuk-esuk
Ilham arep mangkat sekolah, nanging atine tansah susah amarga durung bisa
mbayar buku lan seragam. Bu Umi ngerti apa kang lagi dirasakake putrane.
"Le,
Ibu ngerti kowe lagi susah amarga bayaranmu kuwi. Nanging, Ibu saiki durung
duwe dhuwit sing ganep kanggo mbayar. Ibu rencanane mengko arep nyilih dhuwit
menyang budhemu dhisik. Dadi yen dina iki Ibu entuk silihan dhuwit, sesuk kowe
bisa mbayar buku lan seragam," ngendikane Bu Umi marang Ilham.
"lnggih
Bu, kula nyuwun ngapunten sampun ndadosaken Ibu susah."
"Iki
wis dadi tanggung jawabe Ibu. Dadi kowe ora usah njaluk ngapura," Bu Umi
nglipur putrane supaya ora sedhih maneh.
"Nggih
Bu, kula badhe mangkat sekolah rumiyin," Ilham pamitan lan salim marang
ibune.
Nalika
sayah ngaso, Ilham menyang perpustakaan ing sekolahe. Ing kono uga ana Bu
Nurul. Bu Nurul ing sekolahe Ilham amarga Bu Nurul iku garwane kepala sekolah
ing kono. Bu Nurul ngerti yen Ilham kuwi putrane Bu Umi amarga wis tau weruh
nalika ning pasar.
Bu
Nurul nyawang Ilham kayane lagi susah, banjur arep nyedhaki Ilham nanging bel
tandha mlebu kelas wis muni. Bu Nurul ora sida nemoni Ilham. Bu Nurul wis bisa
ngira-ira yen Ilham lagi mikirake bayaran amarga minggu iki telat-telate
mbayar.
Bu
Nurul banjur menyang kantor tata usaha (TU) lan nakokake bayaran sekolahe Ilham
sing durung lunas. Bu Nurul kepengin mbiyantu mbayar buku lan seragame Ilham,
nanging sadurunge kudu takon dhisik marang Ilham.
Nalika
bali sekolah, Ilham dikon menyang kantor TU kanggo nemoni Bu Nurul. Amarga
durung ngerti apa pawadane dheweke diceluk menyang TU, atine Ilham dadi
dheg-dhegan. Banjur diterangake yen bayarane arep dilunasi Bu Nurul kanggo
wujud matur nuwune marang ibune Ilham. Ilham seneng banget lan njaluk idin arep
matur marang ibune dhisik.
Sawise
Ilham matur marang ibune, Bu Umi kaget. Lan kanggo rasa ngurmati, Bu Umi
menyang sekolahe Ilham lan nakokake piwelinge Bu Nurul rikala wingi. Bu Nurul
wektu iku uga ana ing sekolah.
"Bu
Umi, kula badhe nyuwun pirsa menapa kula angsal mbiyantu panjenengan anggenipun
mbayar buku lan seragamipun Ilham? Menika kangge wujud matur nuwun kula dhateng
panjenengan ingkang sampun mbiyantu njagi anak kula nalika wonten peken,"
pitakone Bu Nurul kanthi alus supaya ora nglarani atine Bu Umi.
"Saderengipun
matur nuwun, ananging kula menika ikhlas mbiyantu panjenengan lan boten gadhah
gegayuhan menapa-menapa," ngendikane Bu Umi.
"Inggih
Bu, ananging menika ugi kangge bebungah Ilham amargi sampun dados juwara
setunggal ing sekolah menika." Bu Nurul wis ngerti yen Ilham duwe prestasi
kang apik lan dhuwur ing sekolah.
"Alhamdulillah,
menawi kados mekaten, kula ngaturaken matur nuwun sanget awit bebungah menika,
Bu," wangsulane Bu Umi sinambi mbrebes mili.
"Kula
ingkang kedahipun ngaturaken matur nuwun dhateng panjenengan," ngendikane
Bu Nurul.
"Inggih
Bu, sami-sami," Bu Umi lan Bu Nurul banjur salaman.
Bu
Umi ora ngira yen tumindake sing kanggone ora sepira kuwi bisa diwales kanthi
kaya mangkono. Bu Umi tansah percaya yen apa wae kang dilakoni ing donya iki
mesti bakal diwales kaya sing ditindakake, kaya unen-unen: apa sing ditandur,
ya kuwi sing bakal diundhuh.https://www.solopos.com/2013/02/14/cerkak-sing-nandur-bakal-ngundhuh-379078